आधीच मनातल काहूर.. त्यात पावसाची भूरभूर...

आज लागतीये तुझ्या आठवणी ना माझीच नजर...

तो कोडी घालत गेला मी त्याची उत्तरे शोधत बसले..

तो अडथळे निर्माण करत बसला मी मार्ग शोधत बसले..

अश्रद्ध म्हणता म्हणता त्याच्या असण्या पेक्षा नसण्यावर च जास्त श्रद्धा ठेवत गेले..

छेडला जाऊन ही सतार एवढा सुरेल प्रतिसाद का देते..

मार खाऊन ही तबला आपल्याच तालामधे का असतो..

क्रुतघ्न वागलेला असून ही एखाद्या कडून कृतज्ञतेचि अपेक्षा का ठेवली जाते...

स्वभाव अजुन काय म्हणणार याला...

उत्तर माहीत असून हजारदा एक च प्रश्न का छळतो..

परत कोरडी होणार हे माहीत असून ही पाऊस का एवढा जमीनीला भिजावतो..

कोणी दिसणार नाही माहीत असून ही नजर तिथे च का शोध घेते..

सवय अजुन काय म्हणणार याला...