Happy New Year :)

२००४ - २०००८ आणि २००९

जेव्हा कॉलेज च्या मोकळ्या हवेतून क्यूबिकल मधल्या ए. सी. च्या हवेत गुदमरलो..

काही जीवभावा चे सख्खे मित्र बनवले...

states ला जाणार्‍या मित्रा ना निरोप देताना डोळे पाणावले...

काही जन प्रेमात पडले.. काही प्रेमा तून बाहेर पडले..

काही दुखावले गेले..

जेव्हा तुम्हाला कोणी आवडले पण त्याला तुम्ही नाही आवडला...

जेव्हा आपण चुका केल्या...

आयुष्यात काही ठाम निर्णय घेतले... आणि त्या निर्णया मुळे तोंडघशी पडलो..

जेव्हा आपल्यातले काही जण एकटे पडले..

तर काही त्यातून अजुन strong बनायला शिकले..

जेव्हा आपल्या मधल्या काहीनी " प्रत्येक गोष्टी मागे कारण असते" हे मानले..

काही नी आपल्या मधल्या रागा ला नवीन दिशा दिली..

काही नी आपल्या भावना आपल्यात च मिटून घेतल्या..

काही आपल्या धुंदी मधे "आपण आहोत ते भारी आहोत" म्हणत खुश राहीले..

जेव्हा रोज कट्टा हा आयुष्या चा अविभज्य भाग होता..

आणि future बद्दल स्वप्ना बघणे हे च aim होता..

जेव्हा कुठल्यातरी अनोळखी देशात "अधांतरी" ऐकून अस्वस्थ झालो...

पहिल्यांदा कांदा चिरताना आई च्या आठवणी ने ढसाढसा रडलो..

जेव्हा एकमेका ना सगळ्या गोष्टींमधे साथ दिली...

रात्र रात्र जेव्हा मोकळ्या रस्त्यांवर असेच भटकलो..

पुढ च्या महिन्या चे budget ठरवून ते कधीच नाही पाळला...

काही नवीन शिखरे सर केली तर काही दर्यांमधे ही डोकवून आलो...

२०११ एक नवीन वर्ष...

जुने crushes विसरण्यासाठी...

हसण्यासाठी...

जाणून घेण्यासाठी की आपण लोकांसाठी काय आहोत...

आपल्याच चुकांमधून नवीन काही तरी शिकण्यासाठी...

नवीन स्वप्ना बघण्यासाठी..

आणि ती प्रत्यक्षात यावीत म्हणून लढण्यासाठी...

आणि दुसर्‍या ला खुश ठेवण्यासाठी....

नव वर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा!!!!!!

अबोलीची माळून फुले गुलाबा तले काटे तू वेचलेस...

समुद्राच्या रेती वर पावला चे ठसे ही तू जपलेस..

स्वभावाच्या सात रंगाचे इंद्रधनुष्य ही लीलया पेलालेस...

येणार्‍या अश्रूना अलगद रोखलेस...

कधी झाकोळला सुर्य तर वाटेतला प्रकाश ही तू च..

कधी रुसला चंद्र तर शीतल चांदणे ही तूच..

माझ्या भूमितीच्या नियमाचे सार तू...

त्रिकोणाचे कोन ही आणि वर्तुळा चा परिघ ही तू..

जो दिल मे हैं वो ज़ुबान पे नही होता...

क्यों की जिंदगी का मंज़र इतना आसान नही होता..

जो हासिल ना हो उसके ख्वाब नही देखा करते..

लेकिन उन ख्वाबों मे ही जिंदगी के फसाने है बसर करते..

जे मनात असते ते कधीच ओठांवर नसते..
कारण मित्रा जग हे कायम असेच फसवे असते..
मृगजळा मागे धावायाचे नसते...
हे कळून ही मन मात्र तिथे च रमते.

कोण म्हणता कोणाच्या असण्या नसण्या ने फरक पडतो..

तू होतास त्याची ही कविता व्हायची..

तू नाहीस याची ही कविता होते..

पाऊस तुझ्या मनातला आज माझ्या डोळ्यात साचला..

कोण कुठला नभ बघ ना सुर्या वर दाटला...

कधी विनाकारण रडणे..

कधी मनमुराद हसणे..

कधी गर्दीत विसावा..

कधी शांत एकांत..

कधी चिंते ने आयुष्यावर लावलेला सट्टा..

कधी निवांत शिळ वाजवत गाजवलेला कट्टा..

माणूस म्हणल्यावर चालायचा च सगळा...

एकदा म्हणलं दैवाला देऊन बघावा भाव

काहीतरी आयुष्यात चमत्कार घडव राव...

दैव हसला आणि म्हनला जा रे बाबा पुढच्या घरी

तुझ्याहून जास्त भाव देणारे भेटतात दारोदारी...

ठरवला तेवा दैवपेक्षा आपण च व्हायचा मोठा

आभाळ ला हात टेकून त्याला बनवायचा खुजा...

त्या दिवसा पासून माझी झुंझ चालू आहे

निकाल काही लागो झुंझ आमरण आहे...

कोण म्हणतो भावने मधे नसतो व्यवहार...

शेवटी ती ही आपली दुसर्‍यामधली भावनिक "गुंतवणूक" च असते यार..

कधी थेंब थेंब तर कधी भिजवी आसमंत सारा..

कधी संतत धार तर कधी धबधब्याला ही लाजवे हा वेडा..

ना वारा ना वादळ ना कसलाच याला सोस..

हा च तो पाऊस ज्याला भिजावायची हौस...

हा च तो पाऊस.. ज्याला भिजवायची हौस..

तुझ न् माझ कधी जमल च नाही..

प्रश्न कोणताही आणि कोणाचाही असला

तरी उत्तर दोघा नी शोधायचा असता हेच कधी उमगल नाही...

तुझ न् माझ कधी जमल च नाही..

फिरत राहिलो समजूतदारपणाचे मुखवटे घालत

इच्छा असून ही ते फाडायाचा प्रयत्न च केला नाही..

तुझ न् माझ कधी जमल च नाही..

हसू का रडू मला खरच कळत नाही..

तुझ्या कविता नी मला नवी ओळख दिली खरी..

पण आता ते कविते मधे च जास्त शोधतात मला..

आधीच मनातल काहूर.. त्यात पावसाची भूरभूर...

आज लागतीये तुझ्या आठवणी ना माझीच नजर...

तो कोडी घालत गेला मी त्याची उत्तरे शोधत बसले..

तो अडथळे निर्माण करत बसला मी मार्ग शोधत बसले..

अश्रद्ध म्हणता म्हणता त्याच्या असण्या पेक्षा नसण्यावर च जास्त श्रद्धा ठेवत गेले..

छेडला जाऊन ही सतार एवढा सुरेल प्रतिसाद का देते..

मार खाऊन ही तबला आपल्याच तालामधे का असतो..

क्रुतघ्न वागलेला असून ही एखाद्या कडून कृतज्ञतेचि अपेक्षा का ठेवली जाते...

स्वभाव अजुन काय म्हणणार याला...

उत्तर माहीत असून हजारदा एक च प्रश्न का छळतो..

परत कोरडी होणार हे माहीत असून ही पाऊस का एवढा जमीनीला भिजावतो..

कोणी दिसणार नाही माहीत असून ही नजर तिथे च का शोध घेते..

सवय अजुन काय म्हणणार याला...

कधी फिरतो जुन्या रस्त्यांवर शोधत ओळखीच्या पाऊलखुणा...

खुणा सापडो अगर न सापडो नवीन ठसे नक्की उमटतात...

परत वाटला तर शोधण्यासाठी...

जिथे चुकलेल्या आज वर मनसोक्त हसलो..

तिथेच अनोळखी उद्या ला एकत्र साद घातली..

नव्या वाटा नवी गावा धुंडाळत चार दिशा ना ही गेलो..

आज परत त्या जुन्या रस्त्यानी आठवण करून दिली आहे सगळ्याची..

एकदा एका रात्री म्हणला मांडावा हिशोब चुकलेल्या गणिताचा

सोबतीला घेऊन चंद्र आणि चांदण्या...

ती रात्र च अमावस्येची निघाली..

कधी तुटली जिथे स्वप्ना त्यानी बनवली त्याची नक्षी...

कधी फाटलेल्या उद्या ला ठीगळ त्यानी लावली...

जिंकून हरणा आणि हरून जिंकायला यानीच तर शिकवला....

नशिबा ने मिळते म्हणतात पण मला खरच लाभलीये अशा लोकांची मैत्री...

मनातले बोलायचे असून गप्प राहण्याची आगतिकता..

हजारोंच्या गर्दी मधे भयाण शांतता..

या शांततेला "subtitles" का नसतात..

वाटा थकल्या तरी ना थकली ही आपल्यामधली अंतरे...

ना तुला उमगली ना मला समजली ही दूराव्याच्या मौनाची भाषांतरे....

श्‍वास अडकतोय... जीव गुदमरतोय... आज खूप दिवसानी मोकळ्या हवेचा चेहरा बघितला...

मी हळव लिहून तुला दुखावणार..

तू काही प्रतिक्रिया ना देऊन मला छळनार...

दिवस रात्री च्या खेळापेक्षा हा खेळ रंगत चालला आहे...

बोलायचे असून बोलू ना शकलेली निशब्द माझी वाणी...

भातुकलीच्या खेळामध्ये कायम राणी च केविलवाणी ...

लिहीत नाही म्हणून तक्रार करतोस..

म्हणजे तू पण कुठेतरी माझी वाट बघतोस..

काय करू हल्ली डोळ्यात सारखा कचरा जातो...

आई च्या पदराचे पांघरूण..

तो मायेचा स्पर्श... आजकाल ते नशिबात नाही..

निंबोणी च्या झाडमागे हल्ली चंद्राला ही का झोप येत नाही..

सुर्याने कहर केला...

वार्‍याने आटापिटा केला...

तरी मातीत ओलावा अजुन बाकी आहे थोडा...

ना इर्षा कोणी पुढे गेल्याची..

ना खंत मागे राहिल्याची...

मैलाचा "दगड" म्हणून मिरावण्यापेक्षा

अपयशी "माणूस" म्हणून ठोकारलेला परवडला मला...

दुष्काळ पडलाय.. पाण्याची कमतरता आहे..

कोणी डोळ्यांवर धरण का नाही बांधत...

तू तुझा मार्ग शोधलास..

मला माझा रस्ता सापडला..

कधी वाटा जुळल्या तर भेटू...

तुझ्या साठी रिमझिम धारा.. माझ्यासाठी आभाळ च फाटला..

तू तोडून गेलास तो तुझपरी कच्चा धागा..

माझ्यासाठी आयुष्याचा दोर होता..

तू गेलास आणि सगळे झाले बेईमान माझ्याशी...

तू असताना हसवायचा हा पाऊस मला...

आता खिडकीतून वेडावून बघ ना कसा रडवतोय मला....

मी असल्याने ना फरक पडला तुला...

ना मी साथ नसल्याची खंत...

उधळून दिल्यास ना माझ्या खुणा सगळ्या तू...

माती मधे माती झाली त्याची.. शोधून कुठे शोधणार....

उभे शब्द.. आडवे शब्द...

चौकटी मधल्या रिकाम्या जागा...

आयुष्याचे असे कोडे होईल वाटला नव्हते...

ना मन ना भावना.. ना कसलीच प्रतिक्रिया..

दगड आहेस नुसता दगड..

यात तुझी तरी काय चुक म्हणा..

मी च शेंदुर फसून तुला देव केला...

आसमान मे कोई तारा टूट गया..

शायद किसीसे कोई अपना बिछड गया...

चलो कोई बात नही.. एक सपना ही तो बिखर गया....

आटपाट नगर.. एक राजा आणि एक राणी..

द्रूष्ट लागावी अशी त्यांची कहाणी.. पण..

पण नंतर च परी कथे ची सत्यकथा होते..

कपड्यांवरचे चोकोबार चे डाग लोलिपोपने चिकट झालेले हात ..

गुडघा आणि कोपरा वरची जखम.. आई ने हळुवार लावलेला मलम..

पापण्यांच्या ओल्या कडा अशा अनेक आठवणी सांभाळून आहे..

डाग आहेत म्हणून च निघून गेलास ना लांब...

यासाठी च का आधी चंद्र म्हणायचस मला...

मी आतुर तुझा प्रत्येक शब्द झेलायाला...

जसा समुद्र आतुर चंद्राला बघायला..

अमावस्या सगळ्यांच्या च आयुष्यात येते वाटत..

कसले आरोह कसले अवरोह..

मला अनुभवू दे तुझ्या भावने चा डोह...

तू आणि फक्त मी.. आता नको परत विरह...

मारवा ची हाक..

हातात तुझा हात..

हवी असलेली साथ..

खरा सांगू लिहीणे थांबवून तुला वाचावे असा वाटत आहे....

तुला रुसता येता..

मला मनवतायेत..

एकदा कधीतरी रुसून पण बघायला पाहिजे ना मी...

मी म्हणते पूर्व तर तो म्हणे पश्चिम..

मी म्हणते दिवस तर तो म्हणे रात्र..

काय रे देवा.. मला मन दिला टिपकागदा सारख..

आणि त्याच्या मनाला कायम "Plastic Coated Cover"

तुझे मन किनार्‍याच्या रेती सारखे माउ..

एक लाट आली आणि बघ ना..

नाव पुसून पण गेले माझे.....

यूँ दबे पाव रात आती है

हमसे वो मिन्न्ते करती है..

हम भी जग कर कभी उस का साथ दे देते है...

धुंद वारा.. चोरटी नजर..

तो स्पर्श.. ती लाज..

पहिल्या पावसा नंतर बरच पाणी वाहून गेलय तस..

बोलकी नाती अबोल होतात..

मनातल्या गोष्टी डोळ्यातल्या पाण्याबरोबर विरून जातात...

यालाच कदाचित रस्ते वेगळे झालेत असा म्हणतात..

वेगळा मार्ग शोधला पाहिजे..

तू ला बाहेर काढण्याचा..

रूमालाला तरी किती तो त्रास द्यायचा...

पेन थकलय..

शाई सुकली आहे..

तरी पण लिहायला हवा..

तिथेच तर तुझ्याशी मनसोक्त बोलू शकते....

आठवणी.. शपथा.. वाद.. संवाद..माफ कर आणि विसरून जा असा म्हणतोस का..प्रेमात सगळा माफ असते ते हेच का..

एका "नाही" मुळे बर्याच कवितांचे अर्थ समजले... पण आयुष्याचे काव्य व्हायचे राहून गेले...

हिशोब

दु:ख याचा च आहे की तू सवयी बघितल्यास
भावना नाही...
तो हिशोब ठेवताना त्या ला परत जगण्याची आस नाही..
बेहिषोबी एक च गोष्ट केली मी..
तुझ्या वर प्रेम...
तुझा तर चुकलेला हिशोब ही बरोबर निघाला.

सोड ना कशाला करतोस इतका माझा नाद
तसे ही तुटले आहेत आपल्या मधले सगळे च संवाद
आठवणींच्या वादलाने उद्धव्स्त होण्यापेक्षा
त्यांच्या झुलुकीने समृदध होऊ या...
प्रत्येक प्रवासाचा अंत मुक्कामवर होणा गरजे चा तर नाही ना..

डियर

तू दिशा बदललिस आणि मी दिशाहीन झाले

काय करू अजुन ही तुझी जाणीव तशी च आहे

रेडियो वर लागलेल गाणा ही ते च आहे

आणि आपण एकत्र घालवलेले क्षण ही तसेच आहेत...

ते गाणे संपून जाईल..

क्षण ही विरून जातील..

तुला डियर म्हणणा च तर फक्त राहून जाईल...

मिटून गेलेली कधी ही ना उमलण्यासाठी..

तुझी नसलेली

डियर...

एक अनामिका

तुझा तबल्याचा नाद खूळ लावायचा मला...

तुझ्या बोटांची आणि माझ्या हृदयाची लय एक होऊन जायची..

हात ठेवला तो स्वत: ला थांबवण्यासाठी...

पण तिथेच तर वाहवत गेले..

वाट बघत होते त्या आवेगा ला तुझ्यात सामावून जाण्याची..

काश जालीम.. वो हात तूने कभी छोडा ना होता...

तुझीच पण कधी ही तुझी ना झालेली..

(नाव गरजेचा आहे का?)

एक अनामिका

ओळख

काय मजा आहे ना...

साधे सरळ धागे घेऊन स्वप्ना विणत होतो..

इतके रमलो की गुंता झालेला कळला च नाही..

तुझा स्पर्श...

तुझी उब..

माझी ओळख मलाच करून दिली यानी...

आता त्या पासून पळतेय.. परत तू ला च धडकुन पडण्यासाठी

बंध

गोष्टी सोडल्याने आठवणी सुटत नाहीत रे..
खूप उशिरा कळला..
जेव्हा सैल सर बंध घट्टा गाठ होऊन बसले..
आता पाऊस ही नाही लागत तुला आठवायला...

चहा

माझ्या पाणचट चहा च्या आठवणी ने तुझी चव खारट झाली?
खरा सांगू का खोटा?
ऐकून माझ्या जिभेची कडवट चव गढूळ झाली...
चहा तर कधी च सोडलाय...

एक आठवण

आठवतय जेव्हा पाऊस आपल्या घरा च्या खिडकीतून वेडवायाचा..

तेव्हा ती ओढ नकळत तलावापाशी एकत्र आणायची आपल्याला
टपरी वरचा गरम चहा आणि हळवा नाजूक लागणारा बोलणा
अगदी तो चहा पावसाने पाणचट करे पर्यंत..
तू निघून गेल्यावर ती पाणचट चहा ची चव च तर रेंगळतेय..
अजून ही....